12. Tylko nie wrzeszcz i nie pytaj, dlaczego kolejka do zagrywki ominęła libero.

Dookoła mnie, a raczej krzesełka, na którym siedzę, biegają chmary dzieciaczków poubieranych na pomarańczowo. Wrzaski, piski i inne odgłosy, których wręcz nie potrafię nazwać, łączą się z uderzeniami w bębny, przez co dźwiękowo maltretują moje bębenki uszne.
Pierwszy raz w swoim prawie trzydziestoletnim życiu goszczę na meczu siatkówki. Aby nie narobić sobie ogólnikowego wstydu, przestudiowałam w internecie główne zasady tej gry. W końcu na przebijaniu głową i serwowaniu z połowy boiska, jak to się działo za moich dziecięcych lat, rodowita siatkówka nie polega. A moja edukacja i praktyka związana z tą dyscypliną skończyła się wraz z zakończeniem szkoły podstawowej.
- Tylko nie wrzeszcz i nie pytaj, dlaczego kolejka do zagrywki ominęła libero – kpi ze mnie Marlena, przeżuwając cebulowe chrupki.
Wywracam teatralnie oczami, wpatrując się w parkiet.
- A te dwa patyki to nie uszy siatki, to antenki.
- Aż tak ułomna nie jestem – patrzę na nią ze złością.
Dziewczyna jedynie wzrusza ramionami, ładując do ust kolejną porcję chipsów. Ewidentnie chce ze mnie zrobić kobietę, która przychodzi na mecz wyłącznie dla siatkarzy, a nie sportowego widowiska. Cóż, przecież jej nie powiem, że po części ma rację. Bo gdyby nie pewien pan o ponad dwóch metrach wzrostu i z jedynką na koszulce, najprawdopodobniej w tym momencie siedziałabym przed telewizorem, po raz enty oglądając Titanica. Ewentualnie przeglądając w sieci tanie oferty wycieczek do Włoch.
Minuty płyną, a ja wzrokiem wodzę tylko i wyłącznie za postacią Michała, tak jakby inni zawodnicy na parkiecie nie istnieli. Zachwycam się jego atomową zagrywką, zachwycam się jego piekielnie mocnymi atakami, zachwycam się jego radością po zablokowaniu przeciwnika. Zachwycam się całą jego kwintesencją, jaką emanuje na boisku. Kwintesencją, która po części pomaga po raz kolejny wygrać naszej stołecznej drużynie.

~*~

Z iskierkami w oczach rozglądam się po trybunach. Widzę mnóstwo dzieci, nastolatków, dorosłych i osoby starsze. Stają się oni dla mnie przezroczyści, kiedy w jednym sektorze zauważam ją. Przyszła, tak, jak mi to obiecała.
Kierując się w stronę Weroniki, czuję na całym ciele palące spojrzenia innych osobników płci żeńskiej. Przez każde spotkanie ich tęczówek z moimi plecami przepływa słowo zazdrość. Boli, w szczególności te, które marzą o mojej osobie w swoim domu, o obrocie sytuacji niczym z kiczowatej komedii romantycznej. I nawet choćbym chciał jakoś temu zaradzić, nie mogę. Bo to Wróblewską darzę jakimś gorącym uczuciem, a nie jedną z tysiąca fanek.
Nie potrafię powiedzieć,co nas łączy. Nie jesteśmy ani parą, ani przyjaciółmi. Jesteśmy kimś pomiędzy, kimś, na kogo współczesna nauka nie ma jakiejś indywidualnej nazwy. Rozśmieszamy się nazwajem, wysłuchujemy problemów z przeszłości, przytulamy, czasami nawet i całujemy, tak dla pokrzepienia. Ale czy to aby na pewno jest to, co określamy mianem miłość?
- Gratuluję wygranego meczu – słyszę jej ciepły głos i ręce zaplatające się na mojej szyi.
Nic nie mówię. Uśmiecham się do niej i pozwalam utonąć w moich ramionach. W miejscu, gdzie powinna być już zawsze.

Jej wysokie obcasy wystukują tak przyjemną dla uszu melodię na panelach mojego mieszkania. Ze słodkim rogalikiem na buzi przemierza każdy jego metr kwadratowy, imając się materialnych przedmiotów.
- Wszyskie te medale, statuetki, puchary należą tylko i wyłącznie do ciebie? – wskazuje palcem na obłożoną nagrodami szafkę.
W odpowiedzi kiwam jedynie głową. Niosę do salonu dwa kubki parującej cieszy o pospolitej nazwie kawa. Weronika zajmuje na kanapie miejsce obok mnie. Ciągniemy po łyku z naczynia, rozkoszując się błogą ciszą. Ciszą, która i tak nie trwa za długo.
- We Włoszech jest równie pięknie jak na tych wszystkich fotografiach, które hulają po internecie? – pyta, po raz kolejny zamaczając usta w ciemnym płynie.
- Nie – unosi brwi, słysząc to lakoniczne słowo. – Na żywo jest jeszcze piękniej.

Cieszę się jej szczerym uśmiechem, cieszę się jej troską o moje samopoczucie, cieszę się jej ciągłymi opowiastkami sprzed lat. Cieszę się nią. Czymś, co ma być zaraz mi tak brutalnie odebrane.
Melodyjka dzwonka do drzwi roznosi się po mieszkaniu. Z hiperboliczną niechęcią kieruję się do wejścia. Spodziewam się każdego, nawet istoty z odległej galaktyki. Ale na pewno nie jej. Nie Mileny, która właśnie w tym momencie stoi na moim progu.
- Michaś! – rzuca mi się na szyję, chwytając moją twarz w swoje aksamitne dłonie. – Kochanie, tak bardzo cię przepraszam. Przepraszam, że cię wtedy zostawiłam, przepraszam, że powiedziałam tyle złych słów, przepraszam za wszystko. Wiem, że schrzaniłam sprawę, ale proszę cię, daj mi drugą szansę.
- Przecież rzekomo nie chcesz mnie znać – tylko tyle udaje mi się wyrzucić z siebie. Faza szoku, w jakiej tkwię, jest przeogromna.
- Sophie mi wszystko wyjaśniła. Byłam wściekła, kiedy zobaczyłam to zdjęcie w internecie. Jednakże teraz mam pewność co do twojej niewinności.
Nie zdążam nawet zareagować. Włoszka, jakby spragniona czułości, automatycznie przysysa się do moich warg. Nie czuję już jednak tej adrenaliny, nie czuję motylków szalejących w jamie brzusznej. Czuję obrzydzenie.
Wpatruję się w jej oczy tylko przez sekundę. Przez następne kilkanaście mój wzrok analizuje niewysoką brunetkę wypadającą z hukiem z mojego mieszkania. Widziała. Widziała to, co się przed chwilą stało.

***

Miało być wczoraj, ale wiecie,  po meczu psychika mi siadła.

No to ten, surprise! Nie linczujcie mnie jeszcze, proszę. :)
Poczekajcie do epilogu, który jest następnym, i oczywiście ostatnim, odcinkiem.

Będzie mała zamiana kolejności. Najpierw Michał, potem Weronika.

Resovio, ogarnijże się i chociaż dojdź do tego półfinału, o nic więcej nie proszę. Przegraliśmy dwie bitwy, ale nie przegraliśmy wojny. :)

Skoczy ktoś za mnie do prosektorium? :)